Het wordt pijnlijk duidelijk: de onderminister mist niet alleen economische scholing, maar ook elk basisinzicht in hoe de Surinaamse handelsgeest werkt.
In een land waar mensen sinds de jaren ’80 creatiever zijn dan het deviezenbeleid toelaat, denk je werkelijk dat een wet mensen tegenhoudt om in vreemde valuta te denken, rekenen, handelen en huren? Surinamers hebben meer overlevingsdrang dan een beleidsnota aankan.
In dit artikel leg ik uit waarom verplichten huren in SRD’s af te dwingen niet de oplossing is maar juist alles nog duurder gaat maken.
En ik roep alle verhuurders op. Zolang de regeringsmensen niet zelf voor 1 SRD willen werken, moeten jullie niets verhuren voor SRD’s!
Als Suriname een communistisch bewind heeft, laat ze dan maar aantonen dat ze zoveel van het land houden dan ze bereid zijn voor 1 SRD te werken voor hun geliefde land en volk. Totdat moet u uw investeringen beschermen met hand en tand!
Wie doordenkt ziet de risico’s, nieuwe bezem, nieuwe verhalen
Onder-Minister Beeldsnijder-van Windt, en dus mogelijk de nieuwe regering wil huurbetalingen in Amerikaanse dollars (USD) en euro’s verbieden. In plaats daarvan moeten alle huurcontracten en betalingen verplicht in Surinaamse dollars (SRD) worden gedaan.
Volgens onderminister Daniëlle Beeldsnijder-van Windt is dit nodig om “het vertrouwen in de SRD te herstellen” en “de woonlasten beheersbaar te houden.”
Maar wie even doordenkt, ziet dat dit beleid precies het tegenovergestelde effect zal hebben. De prijzen zullen stijgen, de woningnood wordt erger, en het vertrouwen in de SRD verdwijnt nog verder.
Dit is geen genezing van een zieke munt of woningmarkt. Dit is een mislukte ingreep op een patiënt die al op de intensive care ligt.
Dat er geen vertrouwen is in de SRD komt onder andere door incompetentie van 50 jaar rommel bewind en nu weer voor de zoveelste keer in de Surinaamse geschiedenis blijkt, men begrijpt de dynamiek van de Surinaamse economie fundamenteel niet!
We weten dat voormalige VP Koning Bravo, nu spelende op een kapotte blokfluit, achter in het orkest van regering Simons-Rusland, de SRD koers zou laten dalen. Niet gebeurd!
Het is sinds zijn stoere praatjes alleen maar gestegen. Zijn salaris ook! We weten dat ex-minister Reshma Kuldipsingh de prijzen in de winkels ging controleren.
Niet gebeurd! De winkelprijzen zijn in de afgelopen 5 jaar alleen maar gestegen, haar salaris ook! Ex-Pres Chan Santokhi speelde een betere econoom dan alle “luizen” van de VES. De VES werd boos, getergd en gekrenkt in haar Ego door Chan z’n uitlatingen.
Ook Chan z’n kennis en kunde bleek uiteindelijk waardeloos. Niet gebeurd! De SRD ging even omlaag om daarna naar 45 te klimmen voor de Euro.
Nu is een een nieuwe bezem uit de kast; Onder-Minister Beeldsnijder-van Windt. Deze moet het nog leren!
Wat wil en zegt de regering eigenlijk?
In een interview met een college krant zei Beeldsnijder-van Windt dat de regering vasthoudt aan de zogenaamde “Valutawet” uit 2020.
Deze wet werd destijds aangenomen onder het bewind van ex-president Desi Bouterse. De wet verbiedt betalingen in vreemde valuta voor binnenlandse transacties, zoals de huur van een huis of appartement. Volgens de regering is dat nodig om de Surinaamse munt, de SRD, te beschermen en sterker te maken.
De onderminister zegt dat er maatregelen in voorbereiding zijn om deze wet strenger te handhaven. Volgens haar “verlicht” dit beleid juist de samenleving, omdat het zou zorgen voor meer stabiliteit en betaalbare huren.
Maar die redenering rammelt. En wel om drie heel eenvoudige redenen. Onder-Minister Beeldsnijder-van Windt, lesi boeng en dan denki boeng!
Reden 1: Verplichte SRD-huur maakt woningen juist duurder
In theorie klinkt het goed: mensen betalen in de munt van hun eigen land, en dat moet helpen om die munt geloofwaardig te maken. Maar in de praktijk werkt het precies andersom. En dat komt omdat de waarde van de SRD voortdurend daalt.
Iedereen in Suriname weet het: je SRD is vandaag minder waard dan vorige maand. En volgende maand waarschijnlijk nog minder. Dat noemen we inflatie – je kunt met hetzelfde geld steeds minder kopen.
Als een verhuurder zijn huur in SRD moet ontvangen, neemt hij een risico. Want de SRD’s die hij vandaag ontvangt, zijn over een paar maanden misschien veel minder waard. Om dat risico te compenseren, gaat hij de huurprijs verhogen. Hij zet er als het ware een “veiligheidsmarge” bovenop. Dat heet een risicopremie: extra kosten die je vraagt om het risico van waardeverlies van de SRD te dekken.
Kortom: in plaats van betaalbare woningen te creëren, gaat de huur juist omhoog.
Reden 2: De wisselkoers stijgt, en daarmee alle prijzen
Doordat mensen de SRD niet vertrouwen, willen ze liever hun geld vasthouden in stabielere munteenheden zoals de USD of euro. Als mensen worden gedwongen om toch SRD’s te gebruiken, dan gaan ze achter de schermen alsnog op zoek naar buitenlandse valuta.
Dat doen ze door:
Stiekem huurcontracten in USD op te stellen (illegaal, maar vaak gedaan),
Of op de zwarte markt dollars te kopen, zodat ze zich beschermen tegen waardeverlies.
Daardoor ontstaat er extra vraag naar dollars op de parallelle markt. En als de vraag stijgt terwijl het aanbod hetzelfde blijft, dan gaat de wisselkoers omhoog. Dat betekent dat je meer SRD’s moet betalen voor dezelfde hoeveelheid dollars.
En als de wisselkoers stijgt, dan worden ook alle geïmporteerde producten duurder — van medicijnen tot meel, en van schoolboeken tot brandstof. Dat drijft de prijzen verder op in het hele land.
Met andere woorden: deze wet werkt als olie op het vuur van inflatie.
Reden 3: Vertrouwen in de SRD herstel je niet met dwang
De grootste fout in dit hele verhaal is dat men denkt dat vertrouwen in een munt met regels en verboden kan worden afgedwongen. Maar zo werkt het niet.
Een munt krijgt vertrouwen als:
De economie stabiel is, (is al 50 jaar niet het geval)
De overheid verstandig omgaat met geld, (gebeurd al 50 jaar niet)
De centrale bank de geldhoeveelheid in toom houdt, (Centrale Bank is tandenloos)
En mensen ervaren dat hun SRD vandaag én morgen ongeveer evenveel waard is. (is al 50 jaar alleen maar in waarde gedaald, en gebeurd dus al 50 jaar niet)
Wat de regering nu doet, is dat ze mensen dwingt om iets te gebruiken waar ze geen vertrouwen in hebben. Dat lijkt op iemand die weigert een brug over te steken omdat hij bang is dat die instort — en dan zegt de regering: “We verplichten je om er toch overheen te lopen. Dan krijg je vanzelf vertrouwen.”
Maar zo werkt vertrouwen niet. Als je mensen dwingt iets te gebruiken wat ze niet vertrouwen, dan versterk je juist het wantrouwen.
De echte patiënt: de huurmarkt én de Surinamer met een laag inkomen
De minister presenteert dit beleid als hulp voor jongeren, voor mensen in armoede, en voor mensen die net uit detentie komen. Dat klinkt nobel, maar is in feite een rookgordijn.
Want wie gaat hier echt onder lijden?
De kleine huurder die alleen SRD’s heeft en straks hogere huren moet betalen,
De jonge werkzoekende die geen toegang heeft tot dure woningen,
De mensen met lage inkomens die uit de markt worden gedrukt omdat niemand meer aan hen wil verhuren in SRD,
En de eerlijke verhuurder die het vertrouwen in de SRD ook verloren is, maar nu met wetten wordt bedreigd als hij in USD wil verhuren.
Kortom: het beleid helpt niemand, maar schaadt iedereen, zeker de kleine huurder en de personen die in SRD’s verdienen, de leden van de vakbonden.
Een dokter die de verkeerde medicijnen voorschrijft
Onder-Minister Beeldsnijder-van Windt zegt dat ze de “arme woning zoekende” een warm hart. Maar haar “behandeling” van de economie is gebaseerd op wensdenken, niet op diagnose. Ze behandelt koorts met dekens, hoofdpijn met “obia”, en bloedarmoede met “extra stroop op je schaafijs”.
De echte oplossing ligt niet in dwang, maar in vertrouwenwekkend beleid:
Maak de SRD stabiel door structurele hervormingen,
Geef de centrale bank haar onafhankelijkheid terug,
Voer een streng begrotingsbeleid waarbij je niet meer uitgeeft dan je verdient,
En werk aan economische groei, zodat mensen een toekomst hebben in hun eigen munt,
Zorg voor meer betaalbare woningen.
Voer keiharde onroerendgoed belastingen in voor mensen met grotere en duurdere huizen op basis van de taxatiewaarde van hun woningen. Belast die groep want ze kunnen het betalen (let op uw partijleiders wonen in dure woningen en niet in de Ghetto, dus het gaat ze pijn doen).
Tot die tijd is het verplicht stellen van SRD-huur geen oplossing, maar een symptoombestrijding die de ziekte erger maakt. Het is alsof je een gebroken been probeert te genezen door mensen te verbieden te hinken.
Conclusie:
Wat onderminister Daniëlle Beeldsnijder-van Windt ons hiermee eigenlijk leert, is dat je economische problemen kunt oplossen door ze te verbieden. Je hoeft geen munt stabiel te maken — je hoeft gewoon mensen te dwingen erin te handelen! Dat is alsof je zegt: “De regen is nat, dus we verbieden nat worden.” Probleem opgelost.
Haar inzichten zijn dan ook een verfrissend voorbeeld van populistische luchtfietserij vermomd als beleid. Ze roept dat de SRD beschermd moet worden, maar vergeet dat je een munt niet beschermt door haar op te sluiten in een kooi van wetten, maar door haar vleugels te geven via vertrouwen, stabiliteit en geloofwaardige economische aansturing.
Het wordt pijnlijk duidelijk: de onderminister mist niet alleen economische scholing, maar ook elk basisinzicht in hoe de Surinaamse handelsgeest werkt.
In een land waar mensen sinds de jaren ’80 creatiever zijn dan het deviezenbeleid toelaat, denk je werkelijk dat een wet mensen tegenhoudt om in vreemde valuta te denken, rekenen, handelen en huren? Surinamers hebben meer overlevingsdrang dan een beleidsnota aankan.
Wat zij “verlichting” noemt, voelt voor huurders aan als een elektrische stoel in een verduisterde kamer: je weet niet waar de schok vandaan komt, maar je weet wel dat het pijn doet.
Een onder-minister die zegt de woningnood te willen oplossen, maar tegelijk de huurmarkt verstikt met regels die niemand serieus neemt, toont vooral aan dat ze haar eigen economische dynamiek niet begrijpt.
Als ze economie was tegengekomen in de gang van haar ministerie, had ze het niet herkend. En als ze het toch had herkend, had ze het waarschijnlijk verplicht in SRD willen betalen.
En laat dat nu precies het probleem zijn: Suriname heeft geen gebrek aan wetten, beloftes of speeches — maar aan mensen die snappen hoe geld, markt en vertrouwen écht werken.
Dus ja, dank u wel onderminister, voor uw bijdrage aan de woningmarkt. De patient is niet genezen, maar wel definitief uitgeschreven. In SRD, uiteraard.
Want je kunt huurders en verhuurders wel dwingen om in SRD te handelen. Maar je kunt ze niet dwingen om de SRD te vertrouwen.
En vertrouwen… is de enige valuta die je niet kunt drukken.
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
