Ivan Fernald, oud-minister en jarenlang prominent lid van de NPS, trekt met pijn in het hart de deur van zijn partij achter zich dicht. In een persoonlijke en vlijmscherpe verklaring aan GFC Nieuws legt hij uit waarom hij na meer dan 25 jaar de NPS verlaat.
Hij hekelt de groeiende machtsconcentratie, het gebrek aan interne democratie en zijn structurele uitsluiting sinds 2012. “Onder de huidige omstandigheden is wezenlijke verandering niet mogelijk,” aldus Fernald.
Hieronder zijn volledig artikel:
Verklaring
De reacties op mijn besluit om mijn lidmaatschap van de Nationale Partij Suriname op te zeggen, zijn overweldigend geweest. Ik heb de impact van mijn besluit eerlijk gezegd onderschat. Vele telefoontjes en berichten, zowel van partijgenoten als externe personen, bereikten mij, variërend van ongeloof en verbijstering tot verdriet en begripvolle ondersteuning. Sommigen vroegen zich na het lezen van mijn opzeggingsbrief hardop af hoe ik het zo lang heb volgehouden.
Deze brede reactie heeft mij tot het besef gebracht dat ik verantwoording verschuldigd ben, niet alleen aan partijgenoten, maar aan de samenleving als geheel.
Motieven voor mijn besluit
1. Ondemocratische structuur binnen de NPS
Het schort behoorlijk aan de interne democratie binnen de NPS. Leden hebben nauwelijks invloed op de besluitvorming. In de praktijk wordt de NPS aangestuurd door een kleine, invloedrijke elite – zowel intellectueel als materieel – waarbij inspraak en medezeggenschap van de partijleden zijn gereduceerd tot formaliteiten.
Het partijcongres, statutair het hoogste orgaan van de NPS, opereert onder volledige controle van de partijleiding. Discussies zijn veelal rituele bevestigingen van reeds genomen besluiten. Slechts de 11 afgevaardigden van de Afdelingen hebben stemrecht. Zij worden de facto aangestuurd door de voorzitter. Van een open en transparante discussie is geen sprake.
2. Persoonlijke uitsluiting sinds 2012
De structurele desavouering en uitsluiting van mijn persoon vinden hun oorsprong in de verkiezingen om het voorzitterschap van de partij van 2012. Ik had mij toen kandidaat gesteld. Vier van de elf afdelingen – waaronder Paramaribo – kozen voor mijn kandidatuur, maar Gregory Rusland kwam als overwinnaar uit de bus. De tragiek is dat voor hem de verkiezingsstrijd kennelijk nooit is geëindigd! Onder zijn voorzitterschap is een patroon ontstaan van systematische uitsluiting. Hoewel ik mij na de verkiezingen loyaal en constructief heb opgesteld mocht ik nimmer het woord voeren op massameetings, noch op wijkvergaderingen. Politieke functies, waaronder de post van Minister van Onderwijs, zijn mij niet gegund. Ook een plaats op de kandidatenlijst voor De Nationale Assemblee werd mij niet één maar drie keer ontzegd, ondanks mijn jarenlange, loyale en inhoudelijke inzet voor de partij.
Mijn bijdrage aan de partij
Meer dan 25 jaar heb ik mij ingezet voor de NPS, vanuit de overtuiging dat politiek in dienst moet staan van het volk. Als lid van de Adviesraad, als gewezen coördinator van het Wetenschappelijk Bureau Japin en als actief lid van de Werkgroep Onderwijs heb ik waardevolle bijdragen geleverd.
Ik leverde een significante bijdrage aan de verkiezingsprogramma’s van 2015, 2020 en 2025, en blies op verzoek de onderafdeling Munder nieuw leven in.
Een funeste ontwikkeling
Het gebrek aan interne democratie binnen de partij, waarin kritiekloze volgers worden beloond met posities, vormt een belemmering voor de groei en ontwikkeling van de NPS. De checks and balances functioneren niet. De statuten bieden hiervoor te weinig ruimte, en de partijleiding maakt hier gretig gebruik van.
De bestaande structuur werkt verlammend en ontmoedigend. Talentvolle leden haken af. De partij boet in aan innovatie en verliest aantrekkingskracht, vooral onder jongeren. Wat de NPS nodig heeft is een democratische structuur met ruimte voor jonge, bekwame en oprechte krachten en niet een systeem gericht op consolideren van de macht.
De NPS dreigt stil te vallen. De partijstatuten zijn dringend aan herziening toe. Wie de verkiezingsresultaten objectief bestudeert, ziet dat het stemmenaantal ten opzichte van 2020 is gedaald. Waarom is het ons niet gelukt de kiezer te overtuigen? Die vraag vereist eerlijke en diepgaande analyse en reflectie.
Onderwijs in crisis
Het Surinaamse onderwijs verkeert in een ernstige crisis. In deze context is het onbegrijpelijk dat schriftelijke voordrachten van de Werkgroep Onderwijs Japin inzake kandidaat-ministers volledig zijn genegeerd – zelfs een ontvangstbevestiging bleef uit.
Is de slogan “the right person in the right place” een farce? Onderwijs overstijgt partijpolitieke voorkeuren. Het is van strategisch belang voor de toekomst van ons land en verdient prioriteit.
Mijn betrokkenheid bij dit thema blijkt uit de publicatie van twee boeken, diverse lezingen, en 52 artikelen over onderwijs en nationale ontwikkeling. Daarnaast verschenen er 32 maatschappijkritische en politieke bijdragen van mijn hand.
Tot slot
Ik heb mij altijd loyaal, maar ook kritisch opgesteld. Na jaren oprechte inzet is het mij duidelijk dat onder de huidige omstandigheden geen wezenlijke verandering valt te verwachten.
Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van Grun Dyari, maar niet van de oorspronkelijke idealen van de NPS – en zeker niet van haar leden, broeders en zusters die blijven hopen op een beter Suriname.
Ik sluit hiermee een bewogen en intens betrokken periode uit mijn leven af. Mocht de partij de moed en de visie tonen om haar koers fundamenteel te herzien, dan is mijn vertrek niet tevergeefs geweest.
Jennifer is hoofdredacteur bij GFC Nieuws.
Contact: jennifer@gfcnieuws.com of WhatsApp.
