Earl Gerard Sabajo, zoon van wijlen Magda Sabajo, reageert op een recent artikel dat op GFC Nieuws verscheen onder de titel: “Atompai pareert kritiek Essed op armoedefonds: Elke hulp is waardevol.”
In een ingezonden stuk aan de redactie schrijft hij het volgende:
De aankondiging van de NPS-fractie om gezamenlijk SRD 120.000 per maand in te zetten voor sociale projecten heeft veel losgemaakt.
Sommigen prijzen het initiatief als een voorbeeld van politieke verantwoordelijkheid.
Anderen, zoals advocaat Hugo Essed, noemen het “puur populisme”.
Wat het ook moge zijn de vraag die ik mezelf stel is eenvoudiger en dieper: moet hulp gepaard gaan met applaus?
Want in een land als Suriname, waar armoede niet alleen een economische maar ook een spirituele wonde is, vraagt hulp om nederigheid.
Niet om persberichten of camera’s. Niet om politieke winst. Maar om stilte, dienstbaarheid en oprechte verbondenheid met de mensen die lijden.
Je hoeft niet te schreeuwen dat je helpt, als je werkelijk helpt.
Ik twijfel niet aan de goede intenties van sommige parlementariërs ik ken ook de teleurstellingen van burgers die jarenlang zijn vergeten, genegeerd, of misbruikt voor stemmen.
Maar dat maakt het des te belangrijker om de taal van de daad boven die van de aankondiging te plaatsen.
De strijd tegen armoede is geen PR-strategie, het is een dagelijkse beproeving.
Voor wie een lege pan moet aanzien. Voor wie kinderen moet uitleggen dat er vandaag weer geen ontbijt is. In zo’n realiteit heeft de showpolitiek geen plaats.
Daar telt geen SRD bedrag, maar nabijheid, respect en eerlijk beleid.
Wat velen vergeten is dat de ware kracht van geven zit in het loslaten van jezelf. Wie iets geeft en het tegelijk als trofee vasthoudt, heeft niet werkelijk gegeven.
En ja, transparantie is belangrijk maar dat is iets anders dan profilering. Het verschil zit in wie je centraal zet: jezelf of de ander.
Politiek leiderschap vraagt meer dan het afstaan van een deel van je inkomen.
Het vraagt luisteren, zwijgen, leren. En vooral: handelen in stilte, zodat niet jij, maar de ander gezien wordt. Geven zonder gejuich, delen zonder drang naar eer.
De arme heeft geen medelijden nodig, maar gelijkwaardigheid. Geen helden, maar bondgenoten. Geen aankondigingen, maar aanwezigheid. En bovenal: geen projecten, maar rechtvaardigheid.
Het kan en móet beter
Als volksvertegenwoordigers werkelijk structureel verschil willen maken, dan begint dat niet bij geven, maar bij herverdelen van macht, middelen en zeggenschap.
Hier zijn drie manieren waarop het initiatief sterker, duurzamer en waardiger kan worden vormgegeven:
1. Stel een gemeenschapsfonds in, beheerd door burgers zelf
Laat burgers en vooral zij die de gevolgen van armoede dagelijks ervaren meebeslissen over de inzet van deze middelen. Geen top down projectselectie door politici, maar participatieve besluitvorming met vrouwenorganisaties, jeugdgroepen, dorpsgemeenschappen en buurtcollectieven. Dát is echte democratische solidariteit.
2. Koppel het initiatief aan transparant beleid én wetgeving
Het probleem van armoede los je niet op met giften, maar met structureel beleid. Waarom geen wetgevend initiatief om een sociaal vangnet op te bouwen voor kwetsbare gemeenschappen, met stabiele financiering en maatschappelijke controle? Zet je parlementaire macht in om duurzame veranderingen door te voeren in plaats van te vertrouwen op losse bijdrages.
3. Versterk bestaande grassroots initiatieven
In plaats van zelf projecten op te zetten, kunnen de middelen worden overgedragen aan reeds bestaande lokale initiatieven die hun waarde bewezen hebben. Er zijn in het hele land mensen die al jaren in stilte bouwen aan voedselprogramma’s, onderwijsondersteuning, gezondheidszorg of cultuurbehoud. Zij hebben vaak geen toegang tot middelen of netwerken geef hen dat vertrouwen.
Deze concrete stappen maken het verschil tussen geven en transformeren, tussen een applausmoment en een gedeeld proces van wederopbouw.
Zo kan het initiatief van de NPS niet alleen een gebaar van solidariteit zijn, maar een katalysator voor een nieuw politiek bewustzijn één dat radicaal kiest voor waardigheid boven publiciteit.
Tot slot de wijsheid van stilte
Laat dit initiatief dus niet eindigen in symboliek. Laat het wortelen in gemeenschap, gedragen worden door zij die dagelijks tekortkomen, en gevoed worden door structurele beleidskeuzes die mensen daadwerkelijk versterken.
“De rivier prijst zichzelf niet om haar stroom. Zij geeft, zij draagt, zij wast. In stilte. Zo ook de ware gever zichtbaar in daden, onzichtbaar in eerzucht.”
Suriname heeft geen behoefte aan helden die zichzelf centraal stellen, maar aan leiders die hun ego opzijzetten en de mensen het stuur teruggeven. Dat is pas werkelijk dienen.
Foto ter illustratie
Shafely maakt deel uit van het freelance redactieteam van GFC Nieuws.
Contact: info@gfcnieuws.com of WhatsApp.
