De laatste jaren is een groeiende belangstelling onder de Hindostaanse diaspora in hun eigen geschiedenis. Ook steeds meer Surinaamse Hindostanen, met name de jongere generatie, zoeken het land van hun voorouders op indien mogelijk zoeken ze het dorp op waar hun roots liggen.
Het is jammer dat er nauwelijks interviews zijn van de Hindostaanse contractarbeiders die naar Suriname gingen. De kinderen van de contractarbeiders die nog in leven zijn en informatie kunnen doorgeven neemt af en daarmee gaat ook een stukje geschiedenis verloren.
Het is daarom zeer prijzenswaardig dat er onlangs een boek is verschenen onder de titel : Voel je thuis waar je ook bent” van professor Sharda Nandram.
In dit boek vertelt haar 92-jarige vader B. Nandram, zoon van een contractarbeider, op een boeiende manier hoe de aanpassing van zijn vader is geweest in de Multiculturele Surinaamse samenleving.
Uit de verhalen blijkt dat de omstandigheden waaronder de contractarbeiders moesten werken bijzonder zwaar waren. Daarnaast moesten ze grote tegenslagen incasseren. Niet alleen heimwee naar hun geboorteland, maar ook het plotselinge overlijden van dierbaren maakten het leven soms uitzichtloos. Zo vertelt de heer B. Nandram dat zijn moeder kwam te overlijden toen hij pas 6 jaar was. Zijn vader die van plan was terug te keren naar India, moest daarom van zijn plannen afzien.
“Dit boek is ontroerend omdat het geen verhaal is van een bepaalde persoon, maar een verhaal van een samenleving waarin het gaat over de pijn om het land te verlaten op zoek naar werk, het probleem van de uitdagingen van de nieuwe plaats en de drang en het geluk om in harmonie te komen met die uitdagingen die zich aandienen,” schrijft de ambassadeur van India in Nederland in zijn voorwoord.
De offers die de contractarbeiders voor Suriname hebben gebracht zijn enorm. Ze hebben heel sober geleefd en zoveel mogelijk geld opzij gezet, zodat hun kinderen het beter konden hebben. Het is de vraag of de nieuwe generatie hiervan voldoende bewust is.
De wijze waarop het boek is samengesteld is uniek. Het kent een eerste deel met de verhalen over de immigraties en een tweede deel met een reflectie van de auteur. Haar reflectieve manier van schrijven is bedoeld om te verbinden tussen de immigrant en de niet-immigrant, tussen de pijn en de vreugde die het heeft gebracht, tussen wat oud lijkt maar eigenlijk ook nieuw is, tussen wat arm oogt maar veel rijkdom en wijsheid kent. Het is een manier om diverse dimensies van immigratiegeschiedenissen te begrijpen. Niet alleen de economische, sociale en culturele maar vooral de menselijke.(GFC)