Ashwin Ramcharan: Suriname verkoopt zijn ziel aan de Huichelaars-coalitie

In een vlijmscherpe analyse legt criticus Ashwin Ramcharan de vinger op de zere plek van de Surinaamse politiek.

Volgens hem tekent zich geen hoopvolle toekomst af na de verkiezingen van 2025, maar een pijnlijke herhaling van opportunisme en huichelarij.

In zijn ingezonden stuk gestuurd naar GFC Nieuws, noemt hij de nieuwe machtsstructuur ronduit een “Huichelaars-coalitie” waarin principes zijn ingeruild voor postjes — en politici voor pooiers en bordeelmedewerkers.

Hieronder zijn opiniestuk:

De “Hoygrie-Coalitie”, de “Huichelaars-Coalitie” in de maak, de rol van Pooiers en Hoertjes in de Surinaamse politiek

De verkiezingen van 25 mei 2025 hadden het volk van Suriname een kans kunnen bieden op wedergeboorte — op koerswijziging, op morele heroriëntatie, op een echte ontwikkelingsvisie.

Wat zich echter nu aftekent is het tegenovergestelde: een koortsachtige wederopstanding van het politieke opportunisme, waarin ideologie is verruild voor invloed, principes voor postjes, en strategie voor overlevingsdrift.

Er wordt in Suriname één term gefluisterd, steeds luider: “Hoygrie”. Huichelarij in z’n puurste vorm. En terecht. Want wat zich vormgeeft is geen coalitie van overtuiging, maar een Huichelaars-coalitie: een bont gezelschap van ideologisch uitgeholde partijen, geleid door de bekende duo’s van politieke destructie — de Ghetto Papa NDP en de Ghetto Mama NPS — met aan hun voeten een troep tandenloze, betekenisloze kleine partijen, die meer weghebben van parlementaire sekswerkers dan van volksvertegenwoordigers.

Ideologie als ornament, macht als doel

De democratie veronderstelt richting. Een gedeeld idee over waar het land naartoe moet. Maar in Suriname anno 2025 is ideologie slechts een vaag gordijn, bedoeld om de werkelijke inhoud te verhullen: de honger naar macht en middelen. Geen enkele partij in deze zich vormende coalitie presenteert een samenhangend economisch plan, een nationaal ontwikkelingsmodel, een visie op onderwijs, duurzaamheid, of regionale integratie.

Waarop is deze coalitie dan gebouwd? Niet op visie. Niet op hervormingsdrang. Maar op het uitmelken van de staat en het politieke systeem, ten bate van de eigen macht. Een politiek bordspel waarbij de kleine partijen als BEP en PL worden gebruikt als figuranten en stemvee. Politieke bordeelmedewerkers — netjes gekleed in partijtenue, maar zonder inhoud of invloed.

De kleine partijen: politiek als betaalde dienst

De kleine partijen die zich nu als krabben richting de pot ministersposten bewegen, zijn het vlees in de vitrine van een ideologisch failliete vleeshouwerij. Ze hebben geen bestuurskracht, geen parlementaire ervaring, geen visie en bovenal geen ruggengraat.

Ze worden enkel opgeroepen wanneer de grote pooiers — de NDP en NPS — hun meerderheid niet kunnen halen. Jammer dat de ABOP zich ook beschikbaar heeft gesteld. Ik had meer verwacht van de meest onderschatte partij in Suriname.

Kan best zijn dat Brunswijk de “Godfather strategie” volgt: “Keep your friends close, but your enemies closer”, maar als de ABOP ooit vertrekt hebben Ghetto Papa NDP en Ghetto Mama NPS hun doel al bereikt. ABOP is dan wederom misbruikt. 

De bijdrage van de kleine partijen met “Chicken-feed” zetels is zo NIL. Hun bijdrage is vergelijkbaar met die van een huurkracht in een louche bordeel: snel inzetbaar, gehoorzaam, en inwisselbaar. 

Ghetto Papa en Mama: oude wonden, nieuwe schijnheiligheid

Dat de NPS en NDP nu weer op één bed liggen, is de grootste grap van de naoorlogse Surinaamse democratie. Laten we niet vergeten: in 1980 werden NPS’ers gearresteerd, vernederd en opgesloten door het militaire apparaat waaruit de NDP is voortgekomen.

Diezelfde NDP, die in het collectieve geheugen ligt opgeslagen als de partij van de Decembermoorden, de binnenlandse oorlog, de monetaire chaos, de systematische verarming van de samenleving en de plundering van staatsmiddelen.

Ghetto Mama NPS berucht om politieke corruptie gebaseerd op uitverkoop van de grondstoffen rijkdom van Suriname, is deze partij gepokt en gemazeld in concepten van geïnstitutionaliseerde roof van land en volk.

De Ghetto Papa NDP, daar kun je boeken over schrijven, de ene nog luguber dan de ander. Van misdaad, moord, monetaire vernietiging tot ongegeneerde diefstal, Ghetto Papa NDP heeft het allemaal in haar repertoire.

En nu, 45 jaar later, worden we geacht te geloven in “verzoening” als politieke logica? Wat men “vergeving” noemt, ruikt hier sterk naar strategische geheugenverlies en machtsgeilheid.

De NPS-top, ooit slachtoffer van de NDP, buigt zich nu als dienblad onder de voeten van de Ghetto Papa. En het volk? Dat mag toekijken, klappen, en een drankje komen drinken bij de opening van een nieuw politiek bordeel.

De NDP heeft niets geleerd. Noch spijt betoond, noch verantwoordelijkheid genomen. De aard van het beestje blijkt hardnekkig: autoritair, corrupt, destructief en doof voor kritiek. En tóch wordt het weer salonfähig gemaakt, dankzij een coalitie van politieke huichelaars.

Hoygrie: een nationale levensstijl?

Hoygrie is geen incident, het is een systeem geworden. Een cultureel fenomeen. Een levenshouding in de politieke arena. Politici die elkaar decennialang demoniseerden, zitten nu samen aan één tafel te verdelen wat er over is van het staatsapparaat. De enige gemeenschappelijke deler: de wil om te overleven in een landschap van uitputting, verarming en wantrouwen.

En waar zijn de nieuwe ideeën? De jonge denkers? De vernieuwers met visie en lef?

Zij worden geweerd, uitgelachen, of genegeerd. In de “Hoygrie-coalitie” is geen ruimte voor idealisten. Alleen voor klapvee, draaikonten, en kamerkoorleden die de nieuwe machthebbers toejuichen in ruil voor kruimels.

Democratie als spiegel van de huichelarij

Er zijn twee harde lessen uit deze verkiezingen te trekken:

1. President Chan Santokhi had in zijn privéleven geen echte vrienden — en in de politiek evenmin. Zijn poging om als bruggenbouwer te regeren, resulteerde in een presidentieel isolement, verlaten door partijgenoten, coalitiepartners en kiezers.

2. Het volk van Suriname lijkt — in meerderheid — gekozen te hebben voor een “Huichelaars-coalitie”. Geen op principes gebaseerde alliantie, maar een politiek survival-pact tussen pooiers en bordeelmedwerkers.

Suriname naakt: de prijs van politieke prostitutie

De komende vijf jaar zullen bepalend zijn voor het zelfbeeld van Suriname. Kiest het land voor reflectie, hervorming, en inhoud? Of voor verder verval? De tekenen zijn niet hoopgevend.

Het volk dat al vijftig jaar hunkert naar waardigheid, lijkt opnieuw te hebben gekozen voor de illusie van stabiliteit in een door huichelarij aangestuurde regeerbed.

Een regering zonder fundament is als een bordeel zonder grenzen: iedereen mag binnen, zolang je maar betaalt — en zwijgt.

Suriname verdient niet beter. Dit is Suriname. Dit wil het volk, dit wil de vaders en moeders voor hun kinderen en kleinkinderen. Dit is Surinaamse democratie!

Dr. Ashwin Ramcharan RO