In dit vlammend opiniestuk blikt analist en criticus Dr. Ashwin Ramcharan terug op de verkiezingsuitslag van 25 mei 2025.
Hij waarschuwt voor de arrogantie binnen de NDP en prijst tegelijkertijd het historisch hoge aantal stemmen voor president Chan Santokhi.
Volgens Ramcharan moet Suriname nu kiezen: polarisatie of progressie, ego of samenwerking, deelt hij met GFC Nieuws.
Hieronder zijn ingezonden artikel:
Met de voorlopige uitslag van de verkiezingen op 25 mei 2025, lijkt de Nationale Democratische Partij (NDP) zichzelf alweer op de borst te kloppen. De partij behaalde één zetel meer dan de VHP, die nu nog even tweede viool speelt—althans, zo denkt men in het paarse kamp.
Ghetto Papa NDP waant zich rijk, de overwinnaar, de arrogante. Maar welke partij wil met NDP werken? Die vraag moeten ze zich gaan stellen. De partijen als ABOP en NPS weten wat ze hebben aan VHP. En ze weten ook heel goed wat de geschiedenis is van de NDP.
Dus wie verder kijkt dan zijn neus lang is, ziet dat het gejuich binnen de NDP niet getuigt van strategisch inzicht, laat staan van politieke nederigheid. Ghetto Papa NDP luistert weer niet naar het volk. Er is nu al een toon gezet van overmoed, arrogantie en zelfoverschatting, en dat is gevaarlijk — niet alleen voor de partij zelf, maar voor de stabiliteit van het hele land.
Want wat stelt één zetel meer voor in een politieke context waar samenwerking en compromis de sleutel tot regeringsmacht zijn?
De illusie van “de winnaar”
De euforie binnen de NDP is begrijpelijk, maar misplaatst. Alsof Suriname een presidentieel systeem kent waarin de grootste partij automatisch mag regeren. Alsof coalitievorming een mathematisch optelsommetje is zonder menselijke relaties, vertrouwen of moreel kompas.
Wat de NDP vergeet — of liever: negeert — is dat ze moet samenwerken met anderen. En laat die “anderen” nu nét een partij als de ABOP zijn, die zwaar verloor, of de NPS, die geen behoefte lijkt te hebben aan machtsmisbruik of theaterpolitiek. Wat maakt de NDP zo zeker dat die partijen straks de hand willen reiken aan een partij waar een deel van de achterban en top nog steeds denkt in termen van “wij of zij”, “macht of niets”?
De kracht van de kiezer: Chan Santokhi’s stille revolutie
Ondertussen is er iets opmerkelijks gebeurd: President Chan Santokhi, hoewel zijn partij zetels verloor, kreeg meer stemmen dan welke politicus in de Surinaamse geschiedenis dan ook. Dat is geen kleine voetnoot. Dat is een politieke aardverschuiving. De man die in de afgelopen regeerperiode zware, impopulaire maar noodzakelijke keuzes moest maken, wordt tóch beloond door het volk. Dat is leiderschap.
Dat is vertrouwen. De kiezers heft Chan meer stemmen gegeven dan welke andere politicus danook in de Surinaamse politiek heeft gehad. En dit zegt wat. Chan wint t.o.v Simons en alle andere politici, ooit in de Surinaamse geschiedenis, op dit punt!
Laten we het kind bij de naam noemen: Santokhi is op dit moment de populairste politicus van Suriname ooit. En dat zegt iets. Terwijl men bij de NDP zingt en springt om een zeteltje meer, is het de VHP die misschien de sleutel tot echte stabiliteit in handen houdt. Niet op basis van zetels, maar op basis van moreel gezag, bestuurlijke, monetaire ervaring en bestuurlijke volwassenheid.
Een coalitie van de toekomst – of van het verleden?
Suriname heeft behoefte aan een brede coalitie. Een coalitie die voorbij ego’s en oud zeer kijkt. Een coalitie waarin partijen elkaar aanvullen, niet bevechten. Een samenwerking tussen VHP, ABOP, NPS, en wie weet zelfs de NDP — maar dan zonder de schreeuwlelijkerds en politieke haantjes die zich nog altijd gedragen alsof het parlement een straatgevecht is.
De vraag is dus: is de NDP bereid volwassen te worden? Gaan ze de hand reiken, het land vooropstellen, luisteren in plaats van schreeuwen? Of blijven ze dansen op één extra zetel, alsof die automatisch toegang geeft tot het regeringspluche?
In Surinaamse volksmond zeggen we vaak: “Met één zetel meer breng je moesje nog niet naar Parijs.” Laat dát nu het politieke adagium zijn waar de NDP zich aan moet spiegelen.
Conclusie
De komende dagen zijn cruciaal. De mogelijke inbraak bij het commissariaat waar er stembiljetten lagen opgeslagen is als nieuwsbericht onder de matten verdwenen. Maar hoe zit het ermee? Wie heeft zou mogelijk gefraudeerd kunnen hebben? Welke politieke partij in Suriname heeft in de afgelopen 50 jaar de scheve schaats gereden?
Welke politieke partij heeft een dergelijke reputatie opgebouwd? En waarom heeft niemand verder wat gezegd over de mogelijke inbraak bij het commissariaat? Waren er stembiljetten en ander verkiezingsmateriaal gestolen? Waarom is het niet onderzocht?
Suriname kan opnieuw kiezen: polarisatie of progressie, ego of eenheid. De VHP heeft laten zien offers te kunnen brengen voor het landsbelang. De kiezer heeft dat erkend en beloond. Nu is het aan de NDP om te laten zien of ze van hun verleden hebben geleerd.
Als de partij haar ghetto-politiek achter zich laat en zich opstelt als partner in plaats van tegenstander, dan ligt er een kans. Zo niet, dan is er altijd een alternatief. Suriname is groter dan welke partij dan ook — en dat zullen coalitiebesprekingen pijnlijk duidelijk maken.
Ondertussen gaat Chan Santohki de Surinaamse politieke geschiedenis is als de populairste politicus ooit, en daarmee zijn de kakel snaveltjes van de Chan-haters voor eens en voor altijd dichtgenaaid!
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Jennifer Atmo is hoofdredacteur bij GFC Nieuws en een echte Surinamekenner. Ze schrijft graag over lifestyle en entertainment en is daarnaast voorzitster van KIVC, een organisatie die zich inzet voor maatschappelijke thema’s.
Voor contact: jennifer@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
