Ashwin Ramcharan: ABOP en Bravo kiezen voor principes, terwijl de rest zich verkoopt aan huichelaarscoalitie

Onderstaande scherpe analyse, gestuurd naar GFC Nieuws, is van de hand van analist dr. Ashwin Ramcharan.

Hij spaart de politieke spelers niet en spreekt van een “huichelaarscoalitie” onder leiding van Jennifer Simons, waarin volgens hem geen visie is op de belangrijkste zorgen van het volk: koopkracht en koersbeheersing.

Ramcharan prijst de ABOP en Ronnie Brunswijk voor hun weigering om mee te tekenen aan wat hij beschouwt als een inhoudsloos regeerakkoord.

Ook Bravo krijgt in dit vlammend betoog onverwacht lof. Een ongezouten opinie over principes, politieke moed en het geheugen van een natie.

Hieronder zijn volledige ingezonden artikel:

BRAVO, Bravo, ABOP en Brunswijk tonen politieke moed – even “tuim” met de huichelaarscoalitie van Oma Simons

Ik lees nergens in het regeerakkoord HOE de nieuwe huichelaars-coalitie de belangrijkste pijnpunten van het moment, en eigenlijk van de afgelopen 50 jaar gaan aanpakken; Koopkracht stabilisatie en verbetering en SRD-koers stabilisering!

Nergens staat er iets zinnigs. Zo een regeerakkoord is eerder geschikt voor de politieke diarhee waar Adhin aan lijdt dan dat het van enige betekenis is. En zo is het huichelen met het volk al begonnen, nog voordat de 5 lummels (op z’n Surinaams de “Bigi en Tjin” Lokka’s) die het akkoord hebben getekend, aan de macht zijn.

In het huichelaarsspel dat zich momenteel voltrekt op het Surinaamse politieke toneel, is één partij die niet danst naar de muziek van opportunisme: de Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (ABOP).

Terwijl vijf partijen een haastig en inhoudsloos regeerakkoord ondertekenen, houdt de ABOP de benen stil. Niet omdat ze geen verantwoordelijkheid durft te nemen, maar omdat ze weigert deel te nemen aan een toneelstuk dat het Surinaamse volk opnieuw zal verraden.

ABOP sterker en verstandiger, Bravo principiëler dan verwacht

De keuze van ABOP om niet blindelings mee te tekenen is geen zwaktebod, maar een daad van politieke integriteit. En niemand belichaamt deze integriteit beter dan Ronnie Brunswijk, de man die zijn politieke loopbaan begon als vrijheidsstrijder in een duister hoofdstuk van de Surinaamse geschiedenis – een hoofdstuk dat velen vandaag gemakshalve lijken te vergeten.

Brunswijk: van vrijheidsstrijder tot verdediger van democratie

Suriname vergeet snel. Maar de geschiedenis kent feiten. Zonder Ronnie Brunswijk en zijn strijd in de Binnenlandse Oorlog (1986–1992), was de dictatuur van Desi Bouterse mogelijk nooit gebroken. In de jaren ’80 was het Brunswijk die de wapens opnam tegen het militaire regime dat de rechtsstaat had afgeschaft, politieke tegenstanders martelde of vermoordde, en persvrijheid systematisch de kop indrukte. Hij vocht niet voor zichzelf. Hij vocht voor de democratie die vandaag wankelt onder de druk van partijpolitieke belangen.

Door zijn verzet werd Bouterse, de militaire dictator, gedwongen om naar de onderhandelingstafel te komen. De binnenlandse oorlog bracht zware offers, maar leidde uiteindelijk tot het Akkoord van Kourou, de terugkeer van burgerlijk bestuur, en het herstel van het parlementair bestel. Brunswijk heeft Suriname mede gered van een pad richting Venezuelaans autoritarisme. Dat hij daarvoor vandaag met dedain wordt weggezet, is niets minder dan historische minachting.

Vergeet de klok van Venetiaan niet, die luidde de noodklok heel hard

De afwijzing van ABOP om zich aan te sluiten bij het akkoord van de vijf partijen – waaronder de Ghetto Papa NDP – staat in scherp contrast met de morele crisis binnen de Ghetto Mama NPS.

Niemand minder dan oud-president Ronald Venetiaan, decennialang het geweten van die partij, uitte op 29 mei 2025 in een interview met ABC Actueel vernietigende kritiek op het besluit van partijvoorzitter Gregory Rusland om een intentieverklaring met de NDP te ondertekenen.

“Ik ben het er niet mee eens,” zei Venetiaan nadrukkelijk. Hij sprak zijn hoop uit dat het partijcongres het besluit van Rusland zal terugdraaien. Niet uit rancune, maar uit principe. Dit is niet gebeurd. Maar tijdens de VVV kunnen veel NPS-ers uit de principiële kamp van Venetiaan en gelijk denkenden, hun ware stem laten horen.

En dit gaat ook gebeuren. Want volgens Venetiaan is het niet de Ghetto Papa NDP als naam die moet worden verworpen, maar de leiders die haar gezicht vormen – leiders zoals Bouterse en Simons, die zich nimmer rekenschap hebben gegeven van hun daden.

Venetiaan herinnerde eraan dat Simons, toenmalig parlementsvoorzitter, bewust de weg effende voor Bouterse om opnieuw president te worden, ondanks het feit dat hij veroordeeld was voor de Decembermoorden. “Ze wist dat hij voor de rechter moest verschijnen, maar ze hielp hem alsnog aan de macht,” zei Venetiaan. Hij betwijfelt of met zulke figuren afspraken kunnen worden gemaakt die het landsbelang werkelijk dienen.

Ghett0 Mama NPS verzaakt, ABOP weigert medeplichtigheid

Venetiaan benadrukte dat de NPS altijd een principiële tegenmacht is geweest tegenover het gedachtegoed van de Ghetto Papa NDP. Wat we nu zien is een gedaantewisseling van de partij: de partijtop verkoopt principes voor posities. En zoals Venetiaan terecht stelde: Ghetto Papa NDP is in wezen nooit vernieuwd. Wat in 1996 misschien op termijn bespreekbaar was – een hervormde NDP – is anno 2025 nog altijd een partij geleid door dezelfde figuren, met dezelfde destructieve belangen.

Tegen die achtergrond is de houding van de ABOP des te moediger. Waarom zou Brunswijk zijn partij laten figureren in een orkest geleid door Jennifer Simons, met op de eerste rij de architecten van het nationale faillissement? Van het vicepresidentschap en invloedrijke ministeries. DNA-voorzitterschap, zou Brunswijk dan degraderen tot een symbolische “diversiteitsvlag” in een alliantie waar zijn partij inhoudelijk niets te zeggen heeft. Wat is dat anders dan politieke zelfmoord?

Bravo gaat toch niet met de kundige ABOP lui achter in het orkest zitten blazen op een oude kapotte blokfluit? De beroemde, dappere Bravo met zijn blokfluit, achter in het orkest van Oma Simons en Ghetto Papa NPD? Dit geheel geeft ook aan dat Ghetto Papa NDP en Oma Simons een grove inschattingsfout hebben gemaakt. Bravo en de ABOP zet je niet achter in het orkest met een kapotte oude blokfluit, die geef de een Trombone, een grote drum. Zie hier al de domheid in regeren en politiek bij Oma Simons en de Ghetto NDP. Die dachten ABOP even de bel aan te binden. Wel Bravo weet waar de honing te vinden is.

De huichelaarscoalitie: geen koers, geen koopkracht, geen visie

Het regeerakkoord dat werd ondertekend door de vijf partijen, 5 lummels, is opvallend stil zijn over de twee grootste zorgen van het volk:

1. Hoe gaat men de koers van de SRD stabiliseren?
2. Hoe wordt de koopkracht van burgers beschermd en hersteld?

Nergens staat er iets over deze twee uiterst belangrijke punten. Beide thema’s zijn existentieel voor het dagelijks leven van miljoenen Surinamers. Maar in plaats van maatregelen of heldere uitgangspunten, lezen we algemeenheden en vage beloftes. Dit is geen regeerakkoord, dit is een literaire oefening in nietszeggendheid.

ABOP heeft terecht haar handtekening onder voorbehoud geplaatst. Het getuigt van politieke ruggengraat om niet mee te lopen met de massa wanneer de massa richting afgrond marcheert. De houding van Brunswijk is geen obstructie, maar bescherming – van zijn partij én van het volk.

Conclusie 

Brunswijk verdient respect. Even dacht ik dat ook Bravo zijn voorouders te schande zou plaatsen. Even dacht is ook de beschermer van de Surinaamse democratie, heeft zijn principes in de WC doorgetrokken. Maar gelukkig had ik het compleet mis. En ik hoop dat Brava en de ABOP nu doorzetten en niet gaan voor die kapotte blokfuit die ze toegeworpen krijgen om te gaan zitten fluiten achter in het concert van Ghetto Papa NDP.

Ronnie Brunswijk is niet perfect. Geen enkele politicus is dat. Ze hebben allemaal wel iets te verbergen of te verzwijgen. Maar wie zijn bijdrage aan de democratisering van Suriname ontkent, bedrijft geschiedvervalsing. De strijd die hij leverde tegen het militair gezag van Bouterse heeft de weg vrijgemaakt voor verkiezingen, voor vrije meningsuiting, voor parlementaire controle. Alles wat nu beter is dan in Venezuela is direct of indirect terug te voeren naar de moed van Bravo en zijn politieke partij de ABOP. Nu opnieuw probeert hij zijn partij buiten de greep van datzelfde duistere gedachtegoed te houden.

Alle ABOP aanhang moeten nu principieel zijn. De VVV gaat iedereen verrassen. Want ook de hindoestanen binnen de NDP die misbruikt zijn door Adhin, die nu ook een kapotte blokfluit heeft gekregen, zijn teleurgesteld.

Ondertussen zwijgt de NPS-top, terwijl ze nu kunnen afdwingen dat Simons afstand neemt van alle NDP verleden en zeker geen amnestie gaat verlenen aan de spook van de Surinaamse Michael Jackson, Bouta. Om Simons die zwijgt, is begrijpelijk, zij wacht haar kans af om binnen een jaar flauw te vallen of chronisch ziek te worden (wed ik op, ze gaat de stress niet aankunnen). Zwijgt de BEP, die niet snapt dat ze de kapotte blokfluit zijn en niet tellen. 

Maar Brunswijk spreekt – met zijn houding, met zijn principes. Niet voor de vorm, maar vanuit overtuiging. En dat maakt hem op dit moment een van de weinige politieke leiders die nog geluisterd zouden moeten worden.

ABOP staat niet aan de kant. ABOP staat op. BRAVO, Bravo!