In het dagelijkse verkeer in Suriname valt het met steeds weer op hoe achteloos veel mensen zich verplaatsen.
Auto’s schieten voorbij, bromfietsen zigzaggen door het verkeer en fietsers nemen risico’s alsof het vanzelfsprekend is.
Bijna iedereen kent wel iemand die een ongeluk heeft meegemaakt, en toch lijkt die kennis nauwelijks invloed te hebben op het eigen gedrag. Alsof gevaar iets is dat alleen anderen treft.
Het hardnekkige gevoel van onkwetsbaarheid
Veel weggebruikers onderschatten structureel de gevolgen van hun rijstijl. Eén seconde niet opletten kan al genoeg zijn voor een botsing, ook op rustige wegen. Vooral jongeren lijken vaak te denken dat ervaring of snelle reflexen hen beschermen.
Dat gevoel van onkwetsbaarheid zorgt voor roekeloos inhalen, te hard rijden en het negeren van eenvoudige verkeersregels.
Op kruispunten, in bochten maar ook op andere plekken ontstaan zo situaties waarin een ongeluk geen toeval is of verrassing.
Daar komt bij dat waarschuwingen en verkeersborden hun kracht lijken te verliezen. Ze staan er wel, maar worden niet meer echt gezien.
Verhalen van slachtoffers raken kort, maar verdwijnen snel naar de achtergrond zodra men zelf weer achter het stuur zit.
Afleiding als stille risicofactor
Een ander groot probleem is afleiding. De mobiele telefoon is voor veel bestuurders bijna een verlengstuk van de hand geworden. Even een bericht lezen of snel reageren voelt onschuldig, maar kost kostbare seconden.
In combinatie met hoge snelheid wordt die afleiding levensgevaarlijk.
De gevolgen van verkeersongevallen reiken bovendien verder dan het asfalt. Families worden geconfronteerd met verdriet, kosten en onzekerheid, terwijl ook omstanders het beeld van een ongeluk vaak niet snel vergeten.
Verandering begint daarom bij bewustwording. Door rustiger te rijden, alert te blijven en rekening te houden met elkaar, wordt de weg geen strijdtoneel maar een gedeelde ruimte. Veilig verkeer begint bij het besef dat niemand onkwetsbaar is.
Ida Thornhill
Docente / Auteur / Columniste
