Laat president Jennifer Simons het goede voorbeeld geven met 1 SRD Salaris

Dit is pas geschiedenis schrijven. Doen president, go for 1 penny, 1 SRD!

(Penny is Engels voor 1 cent, ik leg het uit anders gaat men weer kakelen dat ik de president beledig om mij vervolgens te censureren, die lange tenen van de Surinamers).

Hoeveel CV’s heeft deze regering gepubliceerd van haar ministers, President en Vice-President? Hoe weet u dan dat u betaalt voor “Goede mensen” en niet voor een experiment met grappenmakers en zakkenvullers?

Normaal is het om iemand te betalen op basis van studie, ervaring en dus datgene wat er op zijn/haar CV (Curriculum Vitea) staat.

Zonder gedegen inzicht in wat de regeringsmensen voor kwaliteiten hebben betaald u voor verhaaltjes. Zelfs Anansie tori’s lijken dan meer waarheid te bevatten.

Dus dat gekwaak over “Goede mensen moet je goed betalen” is een rommel verhaal, een grove leugen, een manier om het volk weer voor de gek te houden!

Jenny for 1 Penny zou dus revolutionair zijn en meteen voor eens en voor altijd “Kinki Systeem” zijn. Alles wat de NDP ooit heeft vernietigd sinds 1980 kan met dit gebaar meteen goed gemaakt worden, alles wat is gestolen en gedood is, hoe de NDP het land een Narco Staat heeft gemaakt, devaluatie op devaluatie heeft veroorzaakt en daarmee de grootste crisis ooit van 4 miljard USD schuld, “Kinki-Systeem”

Jenny met een eenvoudige maar immens groot gebaar, het volk gaat het geweldig vinden, het wordt wereldnieuws. CNN, BBC, Mia Motley doet het haar dit niet na!

Voorbeeld doet volgen: Grote leiders, klein salaris

Deze redenering is niet nieuw of radicaal. In de wereldgeschiedenis zijn er talloze voorbeelden van leiders die bewust géén salaris hebben aangenomen of het volledig hebben gedoneerd. Niet uit armoede, maar uit principes. Uit morele overtuiging. Uit dienstbaarheid.

• José Mujica (Uruguay) – De voormalige president van Uruguay, door velen “de armste president ter wereld” genoemd, weigerde 90% van zijn presidentieel salaris en leefde op een boerderij in plaats van in een paleis. Hij gaf zijn geld aan armen en kleine ondernemers. Mujica zei: “Als je geen plezier beleeft aan eenvoudige dingen, dan ben je een slaaf, zelfs met een volle bankrekening.”

• Donald Trump (VS) – Hoewel controversieel op vele andere vlakken, weigerde Trump tijdens zijn presidentschap het wettelijke jaarsalaris van $400.000. In plaats daarvan doneerde hij zijn salaris per kwartaal aan diverse overheidsinstellingen zoals het Ministerie van Volksgezondheid en Nationale Parken. Wat je verder ook van hem vindt, deze daad was symbolisch krachtig.

• John F. Kennedy (VS) – Ook JFK schonk zowel zijn salaris als senator als zijn presidentiële inkomen aan goede doelen, ondanks het feit dat hij zelf uit een van de rijkste families van Amerika kwam.

• Volodymyr Zelensky (Oekraïne) – Toen hij president werd, vroeg hij om een minimalistisch presidentieel salaris en weigerde hij zich te omringen met privileges. Tijdens de oorlog bleef hij in het belegerde Kiev, onder dezelfde omstandigheden als zijn volk.

Deze mensen begrepen wat echte dienstbaarheid betekent. Ze deden afstand van persoonlijke luxe om moreel gezag op te bouwen. Ze begrepen dat leiderschap geloofwaardigheid vereist — en dat geloofwaardigheid nooit samen kan gaan met hebzucht.

Door de eeuwen heen heeft Suriname te maken gehad met kolonisatoren, dictators, democraten met dictatoriale trekjes, en een hele parade van politieke beloftes die net zo snel verdampten als een fles Fernandes in de middagzon.

Maar zelden heeft een leider het lef gehad om écht te breken met het systeem. Nu is er een nieuwe president: Jenny Simons, go for 1 penny!.

Zij heeft zichzelf gepositioneerd als de voorvechtster van een “nieuw tijdperk”, als het gezicht van een hervormingsgolf die ze zelf het “Kinki systeem” noemt — een frisse, eerlijke manier van besturen, gebaseerd op transparantie, fatsoen en dienstbaarheid.

Een systeem dat breekt met de politieke zelfverrijking, vriendjespolitiek en morele erosie die Suriname al decennia gijzelt.

Maar zoals elke revolutie begint, geldt ook hier: begin bij jezelf.

Wil je een nieuw systeem? Stel dan ook nieuwe normen.
Het zou revolutionair én geloofwaardig zijn als president Simons als eerste daad van moreel leiderschap verklaart:
“Ik neem geen salaris.

Mijn maandelijkse vergoeding is 1 SRD. Omdat ik het geld niet nodig heb, ik heb al genoeg, en omdat ik het land écht wil dienen.”

Met die ene daad zou ze méér geloofwaardigheid opbouwen dan een miljoen toespraken over “systeemverandering” ooit zouden kunnen. Het zou het ultieme signaal zijn dat ze menens is. Geen decorum, maar daadkracht. Geen “nationale dialoog”, maar nationale daden.

En daarbij hoort ook een oproep aan haar team: “Volg mijn voorbeeld. Wie werkelijk gelooft in het Kinki systeem, die werkt voor het volk — niet voor zijn bankrekening.”

De vraag aan de gevestigde orde: Waar is jullie eergevoel gebleven?

De meeste politici in Suriname zijn al op leeftijd. Ze hebben hun huizen, hun auto’s, hun pensioenen, hun buitenlandse spaarrekeningen.

Sommige zijn toerist in eigen land, zoals de huidige VP Gregory Rusland. Velen van hen hebben al meerdere termijnen gediend — sommigen zelfs onder verschillende vlaggen, zolang het salaris maar doorliep. Waarom dan nog steeds verdienen aan een uitgeput volk?

Waarom willen mensen die alles al hebben, toch nog graaien uit een lege schatkist?

Het antwoord is pijnlijk: ze hebben geen idee meer wat dienstbaarheid betekent. Hun zelfwaarde is gekoppeld aan status, aan een blauwe kentekenplaat, aan het aantal keren dat ze worden aangesproken als “excellentie”.

Maar wie echte eigenwaarde heeft, die heeft geen salaris nodig om zich nuttig te voelen. Die vindt betekenis in zijn daden, niet in zijn toelagen.

We moeten het durven zeggen: het probleem in Suriname is niet het systeem alleen. Het is ook het morele verval van de mensen die dat systeem bevolken.

Echte verandering is niet goedkoop, maar wel principieel

Er is altijd een excuus. “Ik moet mijn familie onderhouden.” “Ik heb ook verantwoordelijkheden.” “Je kunt geen toppers aantrekken zonder goed salaris.” Maar laten we eerlijk zijn: de echte toppers zijn niet diegenen die de post zoeken — het zijn juist degenen die worden genegeerd omdat ze niet meedoen aan het spel.

En laten we ook ophouden met het onzinnige idee dat goede mensen alleen komen als ze goed betaald worden. Kijk naar José Mujica, die als president van Uruguay vrijwillig 90% van zijn salaris afstond.

Kijk naar Kennedy, Trump, Zelensky. Allen deden afstand van hun presidentieel salaris uit overtuiging — of doneerden het integraal terug aan het volk. Hun boodschap was helder: leiderschap is geen verdienmodel.

1 SRD salaris is geen belediging. Het is een nationaal symbool. Een nieuwe norm

Het is het symbool van toewijding, van zuiverheid, van het herstel van de moraal in de Surinaamse politiek. Het stelt één simpele vraag:
“Zou je dit ook doen als je er niet rijk van werd?”
Wie daar “nee” op antwoordt, hoort er niet te zijn. Want het volk heeft genoeg geleden onder leiders met dure smaak en goedkope principes.

Kinki systeem? Dan ook Kinki moraal.

President Jenny Simons heeft nu de kans om geschiedenis te schrijven. Niet als de zoveelste president die het volk toespreekt met mooie woorden, maar als de eerste die zegt: “Ik neem niets, zodat ik alles kan geven.”
Dat is pas leiderschap.
Dat is pas “Kinki”.

Laat de eerste maatregel van het Kinki systeem dan ook luid en duidelijk zijn:

“Topfuncties binnen deze regering worden uit overtuiging bekleed. De vergoeding is symbolisch: 1 SRD per maand.”

Niet uit cynisme, maar als moreel kompas. Niet om mensen uit te sluiten, maar om de juiste mensen aan te trekken: de integere, de moedige, de eerlijke. De mensen die echt geloven dat Suriname meer waard is dan hun eigen comfort.

Conclusie

Het is Tijd voor Principes, Niet voor hoge overheidssalarissen en verhaaltjes over goede mensen die dik betaald willen worden. Als Jenny Simons werkelijk meent wat ze zegt over het “Kinki systeem” — dat het de bedoeling is om te breken met het oude, rotte, corrupte bestel — dan moet ze bij zichzelf beginnen. Niet morgen. Niet wanneer de begroting het toelaat. Maar vandaag.

Laat haar het morele leiderschap tonen dat Suriname al zo lang ontbeert. Laat ze afzien van haar presidentieel salaris en haar kabinet oproepen hetzelfde te doen. Laat elke topfunctionaris die zegt het land te willen dienen, dat bewijzen met daden, niet met declaraties.

Wie niet bereid is om voor 1 SRD te werken aan de wederopbouw van een land in crisis, heeft daar simpelweg niets te zoeken. Want ware leiders laten zich niet betalen voor hun liefde voor het land. Die liefde ís de beloning. En wie zonder die liefde een functie bekleedt, is geen dienaar van het volk — maar een parasiet op een stervende natie.

Suriname heeft geen bestuurders meer nodig die met volle buiken lege woorden verkopen. Het heeft mensen nodig die hun eer, hun arbeid en hun hart inzetten voor een land dat ze écht liefhebben. Zonder prijskaartje. Zonder voorbehoud. Zonder dubbele agenda.

Het is tijd. Voor Suriname. Voor principes. Voor 1 SRD.
Wie dat niet begrijpt, begrijpt niets van leiderschap — en alles van zelfverrijking.

Dr. Ashwin Ramcharan RO