Is het Bigi-Fasi van de Surinamers, of gewoon onwetendheid van het Surinaams volk wat wel of niet belangrijk is, of is het een groot complot waar de politieke elite de media zodanig onder controle houdt zodat zaken niet naar buiten komen die de hele kaartenhuis kan doen imploderen, en het Surinaams volk werkelijk te weten komt hoe zij keer op keer al decennia wordt bedrogen?
Waar rook is, is vaak vuur in Suriname. Lang hebben meerdere regering gezwegen over de handel in valse, gekochte diploma’s. Nu is dat eindelijk opgelost en verhelderd.
Veel gekochte diploma’s mogen niet meer gebruikt worden in Suriname. Dit is een overwinning van het team dat zich heeft ingebeten in het dossier bij het ministerie van onderwijs. Als columnist was ik de enige dit het dossier van de verkochte diploma’s aankaartte.
Jammer is dat nog niemand is berecht voor oplichting, medeplichtigheid een oplichting en vooral verspreiden van gecrediteerde diploma’s, terwijl het een duidelijk strafbaar feit is.
Goud-Dossier van de eeuw?
Nu lijk ik ook wederom een van de personen die het dossier “B-aandelen, de Goudroof” aankaart. Velen hebben eerder dit dossier vormgegeven door gedegen onderzoek te plegen.
Maar velen werd ook de mond gesnoerd. Daarom doe ik wederom een beroep op de huidige verantwoordelijke minister, de PG en andere die kunnen helpen met dit dossier. Als je van Suriname houdt, help mee om duidelijkheid te verschaffen.
Suriname is door de politieke elite gesloopt, kapot gemaakt, tot internationale bedelaar gereduceerd. Het zijn ook dezelfde personen, de politieke elite die met droge ogen beweren van het land te houden terwijl ze allemaal dikke inkomsten genieten door zich actief in de politiek te mengen.
Feit is dat Suriname structureel in vuur en vlam in gezet door de afgelopen politici. Daarom rolt het land van crisis naar crisis. En toch blijven we steeds dezelfde goochelaars zien op het podium. En het volk van Suriname kiest koppig iedere keer weer dezelfde tovenaars. Iedere goocheltruc mislukt maar toch koopt met kaartje voor de shows!
Zo ook de zaak rondom de B-aandelen en mogelijk de grootste goudroof die Suriname heeft gekend. Net als met het dossier de Grens Kwestie Tigri, zwijgt iedereen over de mogelijke goudroof.
Dit is de echte Surinaamse ziekte, de patient wordt ziek en dom gehouden door politieke elite die de docter spelen (eventueel met vale diploma’s gekocht van beunhazen). Ik verfris even weer uw geheugen met wat info over de B-aandelen. De belangrijkste 2 vragen hierbij zijn;
1) Waarom waren er B-aandelen nodig, waarom waren de A-aandelen niet voldoende?
2) Waar zijn de dividenden gebleven uit de A-aandelen?
Laten we beginnen met deze vragen. De rest van de vragen komen later. Zoals wie heeft uiteindelijk geprofiteerd van zowel de A als de B-Aandelen? En nog meer…
Een kritische uitleg van B-aandelen, verdwijntrucs en collectieve geheugenverlies in de Surinaamse politiek.
Er zijn van die dossiers die je niet leest, maar voelt. Dossiers die in stilte gloeien onder de oppervlakte van een land dat haar eigen wonden niet meer herkent. Dit is er zo één.
Het gaat om een stille, keurig georkestreerde, goed gedocumenteerde verdwijntruc van mogelijk 8 miljard Amerikaanse dollars — een bedrag dat de schuld van het land had kunnen halveren, het onderwijs had kunnen digitaliseren, en het binnenland had kunnen transformeren tot de economische long van het land. Maar nee.
Dit bedrag – de som van afwezige dividenden, onverklaarde staatsdeelnames en onzichtbare opbrengsten – lijkt, net als principes in de politiek, stilletjes verdampt. En niemand vraagt waar het naartoe is gegaan.
Waarom waren er B-aandelen nodig?
Wie in Suriname ooit verzon dat het naast A-aandelen (waarin de staat een duidelijk, publiek en transparant belang had), ook B-aandelen moest creëren, moet óf een briljant zakenman zijn, óf een illusionist met politieke dekking. Want laten we wel wezen: in een normaal functionerend staatsmodel volstaat een meerderheidsbelang in een strategisch bedrijf om zeggenschap en winstdeling te garanderen.
Maar Suriname is geen normaal functionerend staatsmodel. Suriname is een land waarin “overheidsdeelname” vaak betekent: een stille partner zijn in een deal waar je niets van weet, niets van ziet, maar waar je wel de schade van mag dragen.
De B-aandelen – doorgaans zonder stemrecht, maar wél met toegang tot winstdeling – werden mogelijk uitgegeven aan private partijen, mogelijk aan stichtingen met vage namen en nog vagere boekhoudingen. Wie daar precies van geprofiteerd heeft, blijft in nevelen gehuld.
Maar het effect is glashelder: de opbrengsten van onze bodemrijkdommen zijn niet beland in de staatskas, maar ergens anders. Op een eiland. In een trust. In de boeken van mensen die “niks meer weten”. Waarom waren de B-aandelen nodig? Wie heeft ervan geprofiteerd? Dit zijn eenvoudige vragen waar voormalige ministers over ter verantwoording geroepen moeten worden!
Wat gebeurde er met de opbrengsten uit de A-aandelen?
Ook al had Venetiaan zowel voor A als B-aandelen getekend. Laten we maar even bij de A-aandelen stil staan.
Dat is misschien nog schrijnender. Want de staat had, naast die B-structuur, ook officiële A-aandelen. De ‘officiële’ aandelen. De zichtbare, de brave, de gepubliceerde.
En tóch zijn de opbrengsten uit die aandelen nergens terug te vinden in onze begrotingen. Meerdere regering hebben mogelijk deze inkomsten uit de A-aandelen niet verantwoord in de begroting. Niet in de tijd van Venetiaan. Niet onder Bouterse.
Niet onder Santokhi. Niemand, echt niemand, heeft ooit een line-item op de begroting gezien dat luidde: “Inkomsten uit gouddividenden” of “Dividenden uit A-aandelen” of “Lekkers uit A-Aandelen”. Helemaal niets!
Vreemd. Want we weten wél hoeveel de belastingopbrengsten zijn van een supermarkt in Lelydorp, of van een rijschool in Nickerie. Maar inkomsten uit de grootste gouddeal in onze geschiedenis? Spookregel. Onzichtbare inkt. Politieke verdwijntruc.
Wie wist wat? En wie zweeg bewust?
Elke minister van Natuurlijke Hulpbronnen sinds 2002 zou moeten weten hoe deze constructie werkte. Elke minister van Financiën ook.
En zeker de presidenten, onder wier verantwoordelijkheid deze concessies zijn uitgedeeld. Maar in de wandelgangen klinkt alleen maar: “Mi no sabi.” Iedereen weet iets, maar niemand weet alles. En dát is precies de bedoeling geweest.
Gregory Rusland, destijds minister van Natuurlijke Hulpbronnen en vandaag vicepresident, is een van de weinige mensen die exact zou moeten weten hoe de structuur in elkaar zit.
Onder zijn ministerschap zijn kernbesluiten genomen die met deze aandelen structuren te maken hadden. Over aandelen. Over concessies. Over zeggenschap. En mogelijk over de B-structuur, de B-aandelen.
En toch zegt hij niets. Geen verklaring. Geen lezing. Geen persconferentie. Alleen het gemak van een zwijgende campagne en de ijzige rust van iemand die weet dat de media toch niet durven te vragen wat er werkelijk gebeurd is.
Is Rusland een van de architecten van de grootste economische verdwijntruc van het land? Misschien. Misschien niet. Maar zolang hij niet transparant is, blijft de verdenking als een rottende geur boven zijn politieke CV hangen.
En zolang zijn politieke partners, inclusief ex-parlementsvoorzitster Simons, hem zonder vragen op een troon hijsen, dragen zij die geur mee.
Ook Simons zou volgens getuigen en onderzoekers bij presentatie geweest gegeven aan de regering Bouterse. Zij zou onder andere zo onder de indruk zijn van de feiten dat het dossier door de onderzoeker verder mocht naar President Bouterse.
Maar ook die had het zoals later zou blijken druk met het oefenen van zijn dance moves als de Michael Jackson van de Surinaamse politiek.
Santokhi heeft helemaal niets gedaan aan dit dossier!
Waarom zwijgt iedereen?
Toen Pan American een schamele 8 miljoen dollar verloor aan politieke onkunde, stond het land op zijn kop. Er kwamen onderzoekscommissies, mediastormen, openbare woede. Acht miljoen.
En nu? Nu we mogelijk 8 miljard kwijt zijn, zijn diezelfde stemmen stil. De parlementariërs die altijd vooraan staan met hun vragen zijn nu op retraite.
De Vereniging van Economisten die bij elke koersstijging in de pen klimt, is nu in sabbatical. De journalisten die bij elke autopolitiecontrole end ode kip verslag doen, zwijgen alsof hun journalistieke moraliteit gestolen zijn.
De enige logische verklaring: zelfcensuur. Of erger: medeplichtigheid aan een pact van stilte dat groter is dan de loyaliteit aan het volk. Misschien omdat de waarheid te groot is. Misschien omdat men zichzelf herkent in de structuren die men zou moeten ontmantelen.
Geen tweede Tigri alstublieft
Suriname heeft ervaring met het wegmoffelen van nationale trauma’s. De Kwestie Tigri is daar een bloedend voorbeeld van. Een dossier dat tientallen jaren werd verzwegen, totdat het ineens actueel werd en niemand wist wat men ermee aan moest.
Willen we nu weer een nationale doofpot creëren? Een “Goudkwestie” waar onze kinderen ooit over zullen lezen met de vraag: “Waarom deed niemand iets?” Het antwoord is pijnlijk eenvoudig: omdat niemand durfde. Of omdat te veel mensen profiteerden.
Oproep aan Gregory Rusland en alle voormalige ministers die het allemaal zouden weten
Meneer Rusland, u bent de enige die het dossier van binnenuit kent. U was erbij. U tekende mee. U wist wie er aan tafel zat en wie het bord mee naar huis nam. Zwijgen is geen optie meer.
En allerlei oude propagandisten die met onzin bewijzen podcasts vullen hoeven u niet te verdedigen! Wat valt er te verdedigen als u niets te verbergen heeft?
Als u werkelijk tien schone vingers heeft, toon ze. Niet in de vorm van een verkiezingsposter, maar via openbaarheid. Transparantie. Een audit. Een onafhankelijk onderzoek. En als u werkelijk de toekomst van het land wilt dienen, geef het volk dan wat het het meest nodig heeft: waarheid.
Parlement, word wakker
Waar zijn de moties? Waar is het parlementaire onderzoek? Waar is de vraag: “Waar is het geld?” Is men daar om het volk te vertegenwoordigen of om elkaar de hand boven het hoofd te houden? Het is nu of nooit. En aan het tempo te zien, kiezen velen voor nooit.
Waarom president Simons nu moet handelen met haar “Kinki Systeem”
Dit dossier gaat niet alleen over geld. Het gaat over vertrouwen. Over staatsbestuur. Over rechtvaardigheid. En ja, over de ziel van het land. Als deze verdwijning van miljarden geen nationale prioriteit is, dan is niets het meer.
Laat dit geen “too big to touch”-dossier worden. Richt een onafhankelijk onderzoek in. Vraag internationale hulp. Laat forensische accountants erover struikelen. Maar doe iets.
Conclusie: Start het onderzoek. Nu.
Dit is geen roddel. Dit is geen politiek steekspel. Dit is de vermoedelijke grootste roof in de moderne geschiedenis van Suriname. En zolang niemand handelt, is iedereen medeplichtig.
Is het Bigi-Fasi van de Surinamers, of gewoon onwetendheid van het Surinaams volk wat wel of niet belangrijk is, of is het een groot complot waar de politieke elite de media zodanig onder controle houdt zodat zaken niet naar buiten komen die de hele kaartenhuis kan doen imploderen, en het Surinaams volk werkelijk te weten komt hoe zij keer op keer al decennia wordt bedrogen?
De klok tikt. En de stilte maakt meer kapot dan duizend woorden kunnen herstellen. Media, stel de vragen. Parlementariërs, eis de documenten. Volk van Suriname, wees geen figurant in je eigen geschiedenis.
Dr. Ashwin Ramcharan RO
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
