In Suriname is de vrijheid van meningsuiting een grondrecht. Artikel 19 van onze Grondwet waarborgt dit fundamentele recht.
Maar net als elk recht is ook dit niet onbeperkt. In hetzelfde artikel in de Grondwet staat duidelijk dat het uiten van een mening slechts mag binnen de grenzen van de wet en met inachtneming van de verantwoordelijkheid jegens anderen.
Vrijheid van meningsuiting betekent dus niet dat je alles mag roepen, schrijven of publiceren zonder gevolgen. Zeker niet als die uitingen ontaarden in karaktermoord, laster en het doelbewust zaaien van maatschappelijke onrust.
De recente ingezonden stukken van bepaalde personen die hun gal spuwen over Surinaamse actoren en instellingen, zijn hiervan een schrijnend voorbeeld. Wat zij doen heeft niets meer te maken met het leveren van kritiek of het uitoefenen van vrije meningsuiting.
Dit is een bewuste strategie van destabilisatie, waarin ze de samenleving vergiftigen met ononderbouwde beschuldigingen, verdachtmakingen en opruiende taal.
Ze spelen in op onderbuikgevoelens, wakkeren wantrouwen aan, en hopen dat de chaos die zij aanmoedigen zich vertaalt in politiek gewin.
We moeten dit durven noemen wat het is: een georganiseerde poging tot ondermijning van het democratisch weefsel van Suriname. En dat is strafbaar.
Aanzetten tot haat, discriminatie of geweld, verstoring openbare orde en smaad en laster vallen onder het Surinaamse strafrecht en kunnen juridische consequenties hebben. Ook wanneer ze gepleegd worden via digitale media of ingezonden stukken.
Mediahuizen dragen in dit kader een essentiële verantwoordelijkheid. In een tijd waarin nieuws zich razendsnel verspreidt en sensatie scoort, is het verleidelijk om alle meningen een podium te geven – onder het mom van “vrijheid van expressie”.
Maar juist media zouden het onderscheid moeten bewaken tussen kritisch commentaar en destructieve agitatie. Media zijn niet alleen doorgeefluiken, maar ook opvoeders, hoeders van het publieke debat en bewakers van stabiliteit en democratie.
Zij mogen hun platform niet laten kapen door individuen met een overduidelijke politieke agenda en een zucht naar onrust. Het volk heeft niets aan deze vorm van digitale terreur.
Natuurlijk zijn er belangengroepen die wél profiteren van verdeeldheid. Hoe zwakker en instabieler een samenleving, hoe groter de speelruimte voor hen die chaos willen uitbuiten voor macht, invloed of geld. Daarom is het zaak dat we als samenleving waakzaam zijn.
Wij roepen niet op tot censuur of boycot van personen – daar zou een democratische rechtsstaat zich nooit aan mogen bezondigen.
Wel roepen wij op tot bewustwording en tot een zorgvuldige screening van ingezonden stukken en opinies. Een scherpe redactionele lijn is geen beperking van de vrijheid van meningsuiting, maar een bescherming van de samenleving tegen misbruik van die vrijheid.
We moeten het onderscheid blijven maken tussen kritisch debat en georganiseerde destabilisatie. Het volk verdient een eerlijke en verantwoordelijke dialoog – geen giftige propagandaoorlog.
UMA Legal Aid & Marketing
