Terwijl de meeste burgers rond middernacht vredig slapen, waakt een groep bewoners van de Esther Stichting in angst en onzekerheid.
Niet uit vrijwillige solidariteit, maar uit pure noodzaak. Want wie waakt er over hen, als de verpleging afwezig is?
Wat zich afspeelt binnen de muren van deze instelling is een stille crisis die schreeuwt om menselijkheid. Bewoners zonder toezicht, zonder medische zorg, zonder de zekerheid dat iemand hen helpt als het misgaat.
Zij betalen maandelijks voor verblijf en verzorging, maar wat krijgen ze terug? Een instelling waar hulp pas komt als het te laat is?
Het personeel zit al maanden in actie vanwege structurele problemen. De ochtenddiensten worden uit compassie nog gedraaid, maar de avond en nacht blijven een medisch vacuüm.
De overheid weet ervan, commissies zijn erop gezet, ministers zijn boos, en toch verandert er niets. Hoeveel bureaucratie is er nodig om te zorgen voor onze kwetsbare burgers?
Dat de bewoners zelf nachtwake moeten houden om elkaar in nood te helpen, is een dieptepunt. We zijn het stadium van “zorginstelling” voorbij; dit is een schijnvertoning van zorg, waarin ouderen en kwetsbaren letterlijk aan hun lot worden overgelaten.
Als dit het resultaat is van overheidsbeleid, dan is een rechtszaak tegen de staat geen dreigement, maar een noodzaak.
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct een WhatsApp-bericht versturen.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
