De recente uitspraken van de heer Bronto Somohardjo, ondervoorzitter van de Pertjajah Luhur en voormalig minister van Binnenlandse Zaken, hebben tijdens een politieke manifestatie op het Vaillantsplein heel wat stof doen opwaaien.
In een fel betoog bekritiseerde hij de vermeende dubbele standaarden binnen de regeringscoalitie en stelde dat hij zelf het slachtoffer was van etnisch gemotiveerde politieke afrekening.
Zijn woorden waren niet alleen geladen met emotie, maar riepen ook wezenlijke vragen op over de balans tussen politieke retoriek en bestuurlijke verantwoordelijkheid.
De heer Somohardjo refereerde aan zijn gedwongen vertrek als minister, waarbij hij stelt dat hij zonder formele aanklacht of bewijs op non-actief werd gesteld.
Hij plaatst dit tegenover de recente signalen van mogelijke misstanden bij andere ministeries, waaronder Openbare Werken en Landbouw, en bekritiseert het uitblijven van vergelijkbare maatregelen tegen zijn collega’s.
Volgens hem is er sprake van meten met twee maten.
Hoewel het terecht is dat politici elkaar en het bestuur kritisch bevragen, verdient de manier waarop dit gebeurt bijzondere aandacht.
Het publiekelijk opwerpen van beschuldigingen zonder harde feiten en het aanwakkeren van etnische sentimenten, ondermijnt niet alleen de rechtsgang, maar brengt ook het vertrouwen in het bestuur en de instituties in gevaar.
In plaats van bij te dragen aan rechtvaardigheid, worden zo bestaande spanningen vergroot.
Wat uit het oog verloren dreigt te raken, is dat behoorlijk bestuur rust op drie pijlers: zorgvuldigheid, gelijkheid en rechtszekerheid.
In de gevallen waar onderzoek is geïnitieerd, gebeurt dat op basis van concrete signalen, niet op basis van etnische afkomst of politieke voorkeur.
Politieke verantwoordelijkheid nemen — ook al voelt die onterecht of disproportioneel aan — is een essentieel onderdeel van dienstbaarheid aan de samenleving.
Het verdient respect, maar het mag niet worden misbruikt als munitie in een strijd tegen vermeende politieke vriendjespolitiek.
De VHP, als partij in het hart van deze discussie, heeft zich altijd hard gemaakt voor transparantie, integriteit en goed bestuur.
Niet via publieke aanvallen of emotionele manifestaties, maar via de instituten die daarvoor zijn opgericht: justitie, de CLAD, en parlementaire controlemechanismen.
Echte verandering vereist geen toeter op een plein, maar stille vastberadenheid in vergaderkamers en een consequente inzet voor rechtvaardigheid – ongeacht de betrokkenen.
Wij moeten als samenleving waken voor politici die etniciteit en raciale sentimenten misbruiken om verdeeldheid te zaaien, zeker met het oog op de komende verkiezingen.
Suriname heeft geen behoefte aan leiders die het volk uit elkaar trekken, maar aan leiders die een natie bouwen.
Een natie waarin gelijkheid, transparantie en gelijke rechten voor iedere burger het uitgangspunt zijn — ongeacht afkomst, achternaam of politieke kleur.
Laten we samen de koers kiezen van eenheid boven verdeeldheid, van inhoud boven emotie, en van verantwoordelijkheid boven retoriek.
Want ware rechtvaardigheid komt niet voort uit het luidst geroepen woord, maar uit het trouw blijven aan principes — ook als dat moeilijk is.
Anoushka Mohan
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor meer informatie of om zelf een ingezonden bericht te sturen, kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com of direct een WhatsApp-bericht versturen.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
