In stilte, bijna geniepig, werd de afgelopen dagen de belastingdruk op brandstof verhoogd.
Zonder aankondiging, zonder publiek debat, zonder enige transparantie heeft de Surinaamse regering – onder leiding van minister Chan Santokhi – besloten de BTW op brandstof te verhogen.
Het gevolg? De pomphouder rekent het door, de buschauffeur voelt het in de portemonnee, en de consument betaalt de prijs. Letterlijk.
In een land waar inflatie huishoudt, koopkracht verdampt en bestaanszekerheid voor velen een illusie blijft, is deze verhoging meer dan een financiële maatregel. Het is een signaal van politieke minachting.
Terwijl burgers schrap zetten om elke maand rond te komen, kiest de regering ervoor om achter hun rug om de lasten nóg zwaarder te maken. En dat zonder enige publieke verantwoording of uitleg.
Deze situatie legt een fundamenteler probleem bloot: het falen van politieke transparantie. De Surinaamse regering beweerde bij haar aantreden dat het volk centraal zou staan. Maar als belastingverhogingen via de achterdeur worden binnengebracht, hoe geloofwaardig is die belofte dan nog?
Vertrouwen in bestuur begint bij eerlijk communiceren. Belastingen zijn nooit populair, maar ze zijn soms noodzakelijk.
Wat echter onacceptabel is, is dat men ze invoert als een dief in de nacht – zonder persconferentie, zonder parlementair debat, en zonder de samenleving te betrekken bij de gevolgen van dergelijk beleid.
De verhoging van btw op brandstof treft niet alleen de automobilist. In Suriname is brandstof de motor van economische activiteit: van transport tot voedselvoorziening. Elke verhoging werkt als een kettingreactie door de gehele economie. Prijzen stijgen, het leven wordt duurder, en de armen – zoals zo vaak – worden het hardst geraakt.
Waar blijft het sociaal vangnet? Waar blijft de compensatie voor de kwetsbaren? Of moeten we opnieuw toekijken hoe het beleid van boven wordt uitgerold, terwijl het volk van onderen kreunt?
Belastingherziening zonder visie?
Als deze verhoging deel is van een bredere fiscale hervorming, waar is dan het plan? De visie? De uitleg? De begeleidende maatregelen? Een belastingbeleid moet rechtvaardig, evenwichtig en begrijpelijk zijn. Maar dit voelt als een wanhopige greep in de zakken van burgers die al lang leeg zijn.
De kritiek is niet nieuw: steeds vaker klinkt het dat de regering meer lijkt op een roofmachine dan een beschermheer van het volk. En terwijl het vertrouwen in instituties afneemt, lijken politici blind voor de woede en vermoeidheid onder de bevolking.
Als deze btw-verhoging een test is om te zien hoever men kan gaan voordat het volk opstaat, dan begeeft de regering zich op gevaarlijk terrein.
S. Mahangi
