Stichting Een Momentje Thuis voorziet dak- en thuislozen van warme maaltijd ondanks zware regen

In Suriname zet Stichting Een Momentje Thuis zich onvermoeibaar in om personen met een drugsverslaving te ondersteunen door hen te voeden en te begeleiden.

Ondanks zware regen en wateroverlast heeft de stichting afgelopen zaterdag wederom haar doelgroep voorzien van een warme maaltijd.

Deze keer was het initiatief van Dion Creton, die ter gelegenheid van zijn verjaardag, in samenwerking met de stichting, dak- en thuislozen trakteerde op bruine bonen met rijst en kip.

Nancy Leetz-Nathoenie, ondervoorzitter van de stichting, legt uit waarom ze ondanks de uitdagende weersomstandigheden doorgingen met hun missie.

“Het is slechts liefde,” zegt ze. Samen met haar man geeft zij gehoor aan de roeping van God. “We hebben beloofd er voor deze mensen te zijn.”

De ondervoorzitter geeft aan dat ze meeleven met deze doelgroep. “We weten dat het ook eens goed zal komen, omdat we al een paar mensen uit deze situatie hebben gehaald en er zijn meer die we van de straat zullen halen. We kunnen ze niet in de steek laten. We voelen ons verplicht om het te doen.”

Sommige volgers van de stichting uiten kritiek en vinden dat alleen het uitdelen van voedsel geen structurele oplossing biedt. Ze bepleiten dat de stichting ook werk en onderdak aan deze doelgroep moet bieden. Leetz-Nathoenie erkent dat dit een complex probleem is dat niet eenvoudig en snel op te lossen is.

“Als jij vindt dat we de mensen geen eten moeten geven, geef ons dan een onderdak en help ons om werkgelegenheid te regelen,” reageert ze. Volgens Leetz-Nathoenie is het geven van voedsel een essentieel onderdeel van een structurele oplossing.

“Werkgelegenheid creëren is makkelijk gezegd. Maar dit gaat ook niet 1-2-3. Want je gaat deze mensen eerst moeten begeleiden. Wie gaat ervoor zorgen dat deze personen in dienst kunnen bij iemand? Niemand gaat ze in dienst willen nemen, omdat ze bijvoorbeeld rover of zwerver zijn.”

Volgens Leetz-Nathoenie hebben deze mensen eerst psychische begeleiding nodig. “Pas als ze door hun begeleidingstraject heen zijn, kunnen we beginnen met het aanbieden van werk. Je laat ze dan meelopen op de werkvloer, en als het goed gaat, blijf je ze ondersteunen en bied je nazorg voor ongeveer een jaar.”

“Pas daarna kunnen we ze aan de grote maatschappij toevertrouwen. Let wel, indien deze geaccepteerd worden, want er heerst nog steeds discriminatie tegen deze doelgroep. Maar, we geven niet op.”